548 km non-stop door Noorwegen op 21 juni 2003

Klik op de foto's voor een vergroting

Dinsdag 17 juni 2003
De wekker op 6:00 gezet, want om 6:30 (+ 15 minuten vertraging) worden we opgepikt voor de reis naar Kiel, geheel verrast staat om 6:30 het busje al voor in Anna Paulowna, Dick en Wim gieten snel de koffie naar binnen en op naar de Afsluitdijk voor het rendez-vous met bus 2. Bij Hamburg een lange file voor de tunnel, hier was in het reisschema rekening mee gehouden, ca. 13:20 rijden we het terrein van de terminal van Colorline op, we kunnen meteen inchecken en aan boord gaan en stipt 13:30 vaart de boot richting het ruime sop. Aan boord hebben we de indruk onderdeel te zijn van een bejaarden cruise. Maar onder het genot van het zonnetje is het goed vertoeven aan dek.
Vanuit Kiel via de 'Grote Belt' richting de hoofdstad van Noorwegen, Oslo. Tijdens deze overtocht kwamen wij onder de oeververbinding tussen Denemarken naar Zweden door. Ook dit is één van de Nederlandse hoogstandjes op dit gebied van weg en waterbouw. Een imposante brug die de 'Grote Belt' overspant De totale lengte van deze brug is een kleine 14 kilometer. De twee brugpijlers, met een hoogte van 254 meter, zijn de hoogste bouwwerken in Denemarken. Uiteraard was dit het hoogtepunt van de reis voor ons weg- en waterbouwers en voor dit leerzame excursiedoel konden we op een sponsorbijdrage van de Grontmij rekenen.
Bijgekomen van de sensatie, en hongerig van de zeelucht werd het tijd voor een onvervalst Noors-buffet. Veel vis, salades en patat voor de kleintjes. Na afloop nog een paar slaapmutjes genomen en de eerste dag zat er alweer op.
Woensdag 18 juni 2003
Om 8:30 uur gewekt door een vriendelijke noorse damesstem. Na een stevig ontbijtbuffet te hebben genuttigd reden we om exact 9:30 uur van de boot. Op naar Trondheim, we reden de route van de Styrkeprøven in omgekeerde volgorde. Meteen vanuit Oslo bleek al dat er in Noorwegen geen vlak stukje weg was te vinden, toch dachten de patsers vanuit het busje dat alles wel op het grote tandwiel voor gefietst kon worden.
Ter hoogte van Hamar het beroemde Vikingskipet (ijsbaan) in een flits voor bij zien gaan, tijdens de fietstocht zullen we er ongetwijveld meer tijd voor krijgen. Ook hier nog steeds geen vlak stukje weg. De algemene opinie is nog steeds grote blad voor, het kleine blad kan er in het kader van gewichtsbesparing eigenlijk wel af.
Bij Lillehammer tijd voor een eerste stop. Na de autorit is een klim naar de top van de olympische skischans lekker om de beentjes weer een beetje los te krijgen.
Vanaf de top een prachtig uitzicht over Lillehammer en het Mjøsa meer. Na het eten van een paar broodjes ging het weer verder richting Trondheim.

Halverwege vond onze reisleider dat er een Stavkirke in Vågåmo bezocht moest worden. Aan de stijl van de ornamenten te zien schatten wij dat de kerk in de 12e eeuw is gebouwd e is daarmee een van de oudste kerken van Noorwegen. Volgens de gids was de kerk in 1630 flink verbouwd onder leiding van bouwmeester Werner Olsen. Het kerkhof met zijn houten en kalkstenen grafzerken is een zeldzaamheid, hier is ook Jo Gjende (1794-1884) de beroemde rendierjager begraven.
Vervolgens op naar Trondheim. Om 19:00 uur in Domblas door de plaatselijke chinees zijn restaurant binnen gelokt om daar een onvervalste Noorse Løvsteak te veroberen.
De laatste 200 km richting Trondheim was het voornamelijk afdalen, zaterdag met de fiets dus voornamelijk stijgen. De stoeren fietsers beginnen langzaam aan het kleine binnenblad te denken en worden verdacht rustig. Om 21:30 aangekomen in Vikhammer waar 12 bedden werden opgemaakt. Het plan was om tot dat het donker werd buiten lekker een paar biertjes te drinken. Toen het 3 uur 's nachts nog steeds niet donker werd, zelfs niet schemerig werden de bedden opgezocht.
Donderdag 19 juni 2003
In alle vroegte hadden de begeleiders al inkopen gedaan voor een onvervalst Noors ontbijt met o.a. hagelslag, pindakaas en jam, en voor iedereen ruim een pond gebakken roerei. Na het ontbijt gingen de fietser op pad om vast een beetje gevoel te krijgen met de noorse berghellingen. Het was wel weer even wennen aan de klimmetjes, over het algemeen lang klimmen met hellingen tussen de 5 en 8%. Ook konden we wennen aan de noorse regen. Voor het noorse (Grontmij) Grønt Miljø een groepsfoto gemaakt en vervolgens aan de koffie met appeltaart. Na de koffie was iedereen weer een beetje wakker en terug naar Vikhammer ging lekker soepeltjes.
Één stavkirke was nog niet genoeg cultuur volgens onze reisleider Koning Ronald, dus allemaal in de bus naar Stiklestad. Het was hier in het jaar 1030 dat de Viking koning Olav Haraldsson sneuvelde in de slag om Stiklestad. Nu zijn hier te bewonderen: het nationaal cultuurhuis, en jawel een kerkje van 1180, een amfietheater, de St. Olav's kapel, een grafheuvel en diverse historische panden.
Donderdagavond Koning Ronald maakt een Styrkeprøven maaltijd: Italiaanse nasi de smaak was voortreffelijk en de 3 emmers nasi waren in no time op.

Vrijdag 20 juni 2003
Na 2 dagen cultuur snuiven is het volgens onze reisleider nog niet genoeg geweest, op naar het mijnwerkersdorpje Rørøs. Onderweg genoten van de mooie watervallen, ruige bergen en dalen, besneeuwde hellingen, rivieren met vliegvissende Noren, snelstromende beekjes kortom genieten van puur natuur.

In Rørøs aan gekomen kwamen we de tweeling Rudolf het rendier tegen. Rudolf 1 vertelde nog een mop:
Toen president Kennedy in Berlijn was zei hij tot het volk: ich bin ein Berliner. Toen president Clinton in Hamburg was zei hij: ich bin ein H..........
Maar nu even serieus, in Rørøs zowaar een Nederlandse krant en daar waren wij zó blij mee. Snel oop de sportpagina gekeken, maar geen mededelingen over het Grontmij Styrkeprøventeam. Ze blijven zo bescheiden die mannen.
Ter zake, Rørøs is een oud kopermijn stadje. Men kan hier 500 meter ondergronds de oude mijnen bekijken. Het middelpunt van het dorpje bestaat uit de smelterij, daaromheen een grote ertsberg en de kleine houten mijnwerkershuisje tot 1950 waren de huisjes bewoond.
Terug naar Trondheim waar de rugnummers opgehaald werden, Styrkeprøven fietsshirts gekocht en nog even een beetje siteseeing in Trondheim. Door iemand van de organisatie werden we nog getipt voor een andere Noorse klassieker, de Jotunheimen Rundt (THE TOUGHEST BICYCLING ADVENTURE OF THE YEAR) , iets korter met 430 km maar nog meer klimmen in het parkoers. Vervolgens naar ons huisje in Vikhammer waar Kok Ronald Chinese macoroni voor ons klaar maakten. Er waren enige overeenkomsten met de Italiaanse nasi van de dag ervoor maar rijst was er deze keer niet bij. Voor Roeland werden nog even 23 pannenkoeken gebakken. Broodjes gesmeerd bidonnetjes gevuld, een laatste biertje gedronken en op tijd naar bed. Wonderwel goed geslapen.
Zaterdag 21 juni 2003
De dag des oordeels, 's ochtends om 7 uur een lekker ontbijtje, een paar bakken koffie en de spullen ingepakt. Inmiddels regende het gestaag door, dus het slecht weer kostuum aan, lange broek, overschoenen, jack en veel goede moed. Met de busjes naar Trondheim waar we om 9:10 uur moeten starten. In Trondheim een strijdtoneel van zenuwachtig heen en weer fietsende rytter. Gelukkig hield het vlak voor de start op met regenen.
Even voor 9:10 uur stonden we (uiteraard) vooraan in het startvak. In ons startvak al enkele Nederlandse renners gesproken, waaronder een eenzame DHV'er, na het volbrengen van deze krachtproef kan hij natuurlijk zo bij Grontmij komen. Na een interview door de noorse reporter werd het startschot gegeven en ging onze puljer van 100 rytter van start, iedere 5 minuten ging een groep van 100 van start.
Door Trondheim heen ging de groep met de Grontmijers op kop richting Oslo, oeps bijna verkeerd gereden bij de rotonde en nog ca. 548 km te gaan. Ook hier het nodige noorse publiek dat ons met heya, heya, heya op weg hielp. Wegen en kruispunten waren afgezet, op de autowegen hadden vandaag de fietsers voorrang op al het overige verkeer.
Eindelijk echt op weg, de eerste klimmetjes, voelen hoe de benen zijn. Na een uurtje fietsen, lekker warm gedraaid en een goed gevoel in de benen, de omstandigheden waren gunstig, weinig wind, droog, af en toe een zonnetje wat wil de Styrkeprøven fietser nog meer. Nog maar 530 km te gaan het schiet al lekker op. Marco en Kobus zijn al vooruit en gaan voor de snelle tijd. De rest blijft nog bij elkaar.
Na 70 km de eerste stop in Garli, hier snel wat broodjes naar binnen gewerkt, bidonnen bijgevuld, banaantje gegeten en een sanitaire stop. Daarna weer snel op de fiets verder richting Oslo wat nog maar 460 km fietsen is. De organisatie onderweg was perfect, bij de verzorgingsplaatsen om de ca. 50 km kon je eten, drinken, je laten masseren. Er was EHBO en fietsreparatie mogelijkheden. De route was goed aangegeven, bij elk kruispunt stond iemand het verkeer te regelen en de fietsers konden altijd door rijden.
Onderweg worden de jasjes uitgetrokken, de temperatuur wordt aangenaam. Het blijft voorlopig voornamelijk stijgen. Het tempo zit er lekker in met een gemiddelde snelheid van bijna 30 km/uur. Marco en Kobus gaan snel vooruit, Erwin en Roeland volgen iets achter de middengroep. Door de dorpjes en op plaatsen langs de route worden we aangemoedigd door enthousiast publiek.
In Oppdal na 120 km de tweede stop, wederom eeen korte stop met snel iets drinken, paar broodjes eten en weer gaan. Nu gaat het omhoog naar de hoogvlakte, oplopend van 0 meter tot 1100 meter boven zeeniveau.

Aangekomen op de hoogvlakte is het deelnemersveld dusdanig uit elkaar geslagen dat er nog maar een enkele fietser gesignaleerd wordt. Het uitzicht is sprookjesachtig, waar je ook kijkt prachtig natuurschoon, een onaangetast landschap vna weidse vlaktes en besneeuwde hooggebergten. Hier moet je wel denken aan de song van Boudewijn de Groot: hoe sterk is de eenzame fietser die ........ . Dan aankomst in Dombas (190 km), De verschillende doorkomsttijden:

Marco Holander 6:29:51
Kobus Botman 6:29:50
Dick Simons 7:48:36
Frank Pronk 7:48:37
Wim Lemmers 7:49:04
Ad de Boer 7:49:04
Erwin Kramer 8:43:54
Roeland Zwaanenburg 8:43:55

 
Op naar Kvam, het regent inmiddels flink, na ca. 100 km in de regen worden we zeiknat en steenkoud. We komen terecht in een grote groep van ca. 30 fietsers. Om de snelheid er in te houden wordt er in carousel gereden, in het internationale gezelschap levert dit problemen op, de Engelse willen rechtsom draaien, de Noren, Denen, Zweden, Duitsers, Amerikanen en Nederlanders draaien linksom. Na een half uur is iedereen er achter en wordt er met een gangetje van ruim 40 km/uur goed samengewerkt, zo goed dat het groepje langzaam slinkt. Bij de stop in Kvitfjell worden we verrast met een heerlijke krentensoep, lekker hé Ad.
Na 350 km aankomst in Lillehammer, voor sommige begint de lange afstand zijn tol te eisen, fietsers slapen op het asfalt. Één fietsers hangt kotsend over de vuilnisbak terwijl ik lekker mijn broodje aan het eten ben. Het gaat nog steeds lekker, gemiddelde fietssnelheid nog steed ruim 29 km/uur. Met nog maar 200 km te gaan alle vertrouwen op een goede afloop.

De verschillende doorkomsttijden:

Marco Holander 11:49:40
Kobus Botman 11:49:40
Dick Simons 13:56:27
Frank Pronk 13:56:25
Wim Lemmers 13:56:26
Ad de Boer 13:59:48
Erwin Kramer --------
Roeland Zwaanenburg 16:01:06
Het is te merken dat we meer in het zuiden komen, het wordt voor het eerst sinds dagen schemerachtig, de lichtjes van Dracat bewijzen hun diensten. Na 390 km in Rudshøgda droge kleren aangetrokken, na later bleek te weinig, bij een temperatuur van ca 5 graden had ik het pittig koud, gelukkig waren daar de klimmetje om weer even door te warmen. Frank en Dick hielden het tempo er goed in, Kolomoen en Minnesund werden in een flits aangedaan en de een na de andere waggelende fietser werd voorbij gereden. Her en der stonden fietsen tegen de vangrail en lagen uitgeputte fietser in de berm te slapen.

De verschillende doorkomsttijden in Minnesund

Marco Holander 15:50:48
Kobus Botman 15:50:49
Dick Simons 19:00:30
Frank Pronk 19:00:30
Wim Lemmers 19:00:29
Ad de Boer 20:23:36
Roeland Zwaanenburg 21:37:27

Tot het eind toe zat het tempo er goed in, de laatste verzorgingspost in Klofta werd overgeslagen, Oslo was immers zo dichtbij. Het aantal auto's met racefietsen op het dak nam gestaag toe. Vlak voor Oslo nog een hele lange klim (collega Luut had hier voor gewaarschuwd) ook deze werd zonder noemenswaardige problemen genomen. Onder applaus van de suppoosten (geeft een goed gevoel) reden we Oslo binnen. Na 21 uur en 41 minuten passeerden we de Mål. Een warm onthaal door onze begeleiders en door Marco en Kobus die al enkele uren eerder gefinished waren. Na een koude douche wachten op de binnenkomst van Ad en Roeland, hetgeen niet lang meer duurden. Daarna sloeg de vermoeidheid genadeloos toe.
De verschillende eindtijden in Oslo:

Marco Holander 18:18:39
Kobus Botman 18:18:46
Dick Simons 21:41:45
Frank Pronk 21:41:45
Wim Lemmers 21:41:45
Ad de Boer 23:43:46
Roeland Zwaanenburg 24:46:22

Van de in totaal 1900 fietsers die uit Trondheim waren vertrokken hebben 1344 deelnemers de finish in Oslo gehaald, een uitval van ruim 30%, wat toch wel iets aangeeft over de zwaarte van de tocht. Met een gemiddelde fietssnelheid van 29 km/uur (ruim 25 km/uur inclusief stops) zeer tevreden.

Ik kon bijna staande slapen, maar ......... Onze reisleider Koning Ronald vond dat er nog wat cultuur gesnoven moest worden, dus een rondleidng door de mooie stad Oslo. Na het bewonderen van verschillende fietsstalingen werd het tijd voor een pub met luxe fauteilles, waar je lekker in kon wegdommelen. Fout, dit was niet de bedoeling, dus eten bij de Burgerking waar je op de lagere school stoeltjes wel wakker bleef. Bij deze de complimenten voor de begeleiding, bestaande uit Ronald, Edwin, Giel en Leon zonder jullie zou de hele onderneming onmogelijk zijn geweest. Jullie hebben ons er door heen gesleept.
Bij de haven aangekomen (niet in gewicht) mochten we eindelijk een tukje doen van Koning Ronald, op een heerlijke ondergrond van gewapend beton was het heerlijk slapen onder het midzomerdag zonnetje. Om ca. 19:30 op de veerboot richting Frederikshavn waar het ritueel van de heenreis zich herhaalde: biertje, Noors buffet, biertje, onder het genot van een glas whiskey werd Ronald zijn laatste sigaar ritueel uitgemaakt, alleen de webmaster was hiervan getuigen de rest lag al in hun kooi. De volgende ochtend om 07:00 uur waren de meeste aanwezig voor een lekker ontbijtje en om 07:30 reden we Denemarken binnen, na een voorspoedige reis door Denemarken en Duitsland (natuurlijk een currywurst genuttigd in die raststätte) kwamen we om 5 uur aan in Anna Paulowna. Een onvergetelijke ervaring rijker.